2e helft Burma (bezig met een Blog-inhaal-race)

25-26-27 februari:

Trekking van Kalaw naar Inle Lake, prachtige bergen afwisselend met herfstkleuren of heel veel groen en kostbare teak bossen, water resservoire, tribe villages oorsprongkelijk afkomstig uit Tibet, homestay met bak water in de tuin als douche, gewikkeld in een deken liggend op de grond staren naar de heldere sterrenhemel en vroeg naar bed, koude nacht, overnachting in buddhistisch klooster, douche uit de waterput (achter een muurtje deze keer, dus geen gepruts met rok om je heen i.v.m. de conservatieve cultuur hier) relaxte sfeer, heerlijk eten met welverdient biertje en gezellig kampvuur, gewekt door gebeden van de jonge monniken om 05:00 uur, bergafwaarts kwamen we na 4 uur wandelen uit de bergen langzaam aan dichter bij het meer, 3 dagen geen touristen, boerenlandschap incl. waterbuffels en boeren.

Aankomst Inle Lake: Met de boot staken we over het grote meer. Omringt door bergen en bevaren door vissers die behendig met hun been (!!) peddelen terwijl ze met de handen het net binnen halen. Toeristen met parasolletjes varen kris kras voorbij. Mikko moest zijn vlucht halen, Babische en ik deelde een kamer bij een allerleukst hostel. Koetel de koet onze handwas gedaan en vervolgens ons zelf grondig geboend onder een warme douche! De dag eindigde we met een traditionelemassage, voor het eerst een waarbij er over mij heen werd gelopen, ik heb niet tegen gesputtert ;-)

28-01-02-03 februari/ maart:

“Wonderbaarlijke water wereld”

Met de fiets naar de hotsprings (vies zwembad, maar wel voor ons alleen). Het meer overgestoken in een bootje naar een aller charmantst simpel lokal restaurantje waar we aan werden gestaard door de locals die thee dronken. Door naar een hoogtepunt: wijnproeverij! Wie had dat ooit gedacht? Geimporteerde druiven in Myanmar en ik kan je vertellen, na 3 maanden zonder, is 2 slokken van elke 8 verschillende soorten wijntjes een verrukking voor de smaakpapillen, jeetje wat hebben wij daarvan zitten genieten (nog niet te spreken over het uitzicht).

Boottocht langs touristentrekplijsters: lotus/ zijden/ katoen weefverij, sigaren makerij, goud en zilver smit, longneck people. Leuk verblijven hier erg vermakelijk en relaxed. Soort van gedwongen dagje eraan vast geplakt want bus naar Bagan was volgeboekt.

“Op en top Myanmar”:

* Geur van verbrand bos/ afval

* Asvalteren van de weg, injdustralisatie is hier in de verste verte nog niet te bekkenen.

* Het geluid van koeienbellen tijdens de trekking en verder niks.

* Verschillende geloofsovertuigingen naast elkaar in de steden: christen, buddhisme, hindhuisme, islamitisch. Dus ook tempels, kerken en moskeen.

* Monniken dragen donker rode ‘gewaden’. Nonnen (dat zijn de vrouwelijke monniken kwam ik achter) zijn in roze gekleed.

* Nooit gedacht dat ze in Myanmar ‘normale wc’s’ zouden hebben, weld us.

* Paard en wagen (zoals in die tv serie “ Little house on the prairie”). Of die van het liedje op youtube “get on my horse…”)

* Keihard toeteren. In NL zouden de bekeuringen de deur uit vliegen, hier betekend het alleen zo iets als “ he hallo ik kom er aan en ga jou passeren” (terwijl er ruimte is voor…

* Vooral oudere vrouwen knopen hun haar in een knot met het kammetje er in.

* Ontbijt zit altijd bij je hotel/ guesthouse in…toast, ei, fruit en koffie

* Hoe klein Nederland ook is, overall en iedereen kent het, vooral vanwege voetbal.

* Alles wordt strikt geregistreed en bijgehouden. Of je nou de bus neemt en je stoel wordt bepaald, er onderweg controle is of de administratie bij een hostel.

* Er zijn hier kamertjes als primitieve internet cafe’s maar dan allen voor games

* Zeer goed land voor je zelfvertrouwen! Als ik bv s’ochtens ga hardlopen word ik al seen beroemdheid nagekeken.

* Dacht dat ik over beladen vrachten op trucks ed wel had gezien, maar niets is minder waar. Myanmar verslaat alles. Alsof ze olifanten vervoeren twee keer zo hoog gestapeld als de auto zelf!

* Burma is arm, helaas geen verrassing. Wel dat zo ook de monniken hun slaatje al bedelend proberen te slaan uit touristme.

3 t/m 7 maart:

“800 jaar oude, ontelbare tempels van Bagan (zijn er 4400 heb ik me laten vertellen)”.

De weg er naar toe was alleen al een en al advanture. We hadden een local bus, dat hield in: wekker 04:15 uur, uur wachten in de kou vanwegen een bijna vanzelfsprekende vertraging, 2 maatjes 38 die net aan op een mini bankje (van hout, bekleed met dun laagje stof/ kussen) naast elkaar paste. Rechtop zittend, zodat je knieen net rechtuit ‘paste’ tegen de achterkant van het bankje voor ons klemde. Onderweg wat problemen met de motor. De weg was twee richtingsverkeer en deelde een soort van geasfaltteerde 1,5 meter strook, die aan de zijkanten keierig werd en verder uit een hobbelig, harde zandweg bestond die door de Bergen slingerde, zonder enkele veiligheidsvoorziening/ barrier voor de afgrond aan de andere kant. Dan hadden we ook nog eens een busschauffeur die hoe dan ook bedacht had dat hij wel tussen een geparkeerde vrachtwagen rechts en een belanden truck links kon passen. Vol overtuiging ramde hij bijde, “ twee vliegen in een klap” haha. Weer wachten, vertraging maar er gebeurde niks, ieder ging zonder boe of bha gewoon door. Aan het eind van de warme 14 urige busrit kon je ons met de mattenklopper uitkloppen. Van top tot teen (en ik denk mn longen ook)waren we bedekt met zandstof dat door de openstaande ramen zn weg naar binnen baande, wat nodig was want zonder airco is het helamaal niet te harden. Sur5d!

Nog steeds in gezellig gezelschap van Babisch verblijf ik. Saampjes een fiets gehuurd en op pad. Van de ene verscholen tempel achter al het groen van moeder natuur, naar de andere collosale tempel die hoog boven de uitgestrekte vlakte uittorent. Zwetend baande we ons een weg over de stoffig zandpaden door de schatten van Bagan, de ene nog mooiere dan de andere. En we namen uitgebreid de tijd voor een paar foto shoots in de verkoelende schaduw. We ontmoette een groepje van vier andere backpackers en besloten gezamelijk naar onze laatste tempel van die dag te gaan voor zonsondergang. Wat een groep, we hebben ontzettend gelachen en elkaar wat beter leren kennen: Daan (Amsterdam) Hanna uit Finland en Antony (ENG) en Katie (US) hadden elkaar in Korea leren kennen. We genoten van het uitzicht, de warme gloed die de tempels prachtig oranje kleurde. Helaas waren de meeste foto’s de moeite niet waard met dit licht en de uitgestrekte stoffige droge vlakte dus het moment opgeslagen op de harde schijf. Al was het mooi, moet ook toegeven dat ik een beetje ‘tempel moe’ begin te worden (heb het lang volgehouden en voor me uit gesteld, haha). Onderweg mn band nog een paar keer op moeten pompen, bleken acheraf vijf dorn gaatjes in te hebben gezeten. Tweede dag zelfde riedeltje met de hele groep op de fiets. Een voor een haakte ze af en al was die verleiding groot, ik kom hier maar een keer in mn leven dus zal doorgaan al begonnen alle tempels van binnen erg veel op elkaar te lijken…we hielden het voor gezien. Twee andere hoogtepunten: jungle speed (jhaa, daar is ie weer!) en het eten hier, we hebben ons favo restaurantje gevonden met een fantastische avocado salade (de tomaten salade hier is ook erg lekker en een region specialiteit, klaargemaakt met pinda’s welke in bijna elk gerecht terug te vinden zijn).

We wilde onze trip in Burma per boot voortzettend maar ipv heldere informatie kregen we een en al onduidelijkheid. We besloten er de volgende ochtend vroeg maar op te gokken… toch niet, ik was de spelbreker want werd weer ziek. Die avond met de bus naar Mandalay. Een goede dag met drie gekozen hoofdactiviteiten zonder dat we daarvoor de extra ‘government fee’ moesten te betalen. Dit was gedurende mn reis door Myanmar altijd een afweging, belangrijk om te bedenken waar het geld naar toe gaat dat je uit geeft. Ten tweede was reizen naar verschillende lokaties beperkt, kortom het was voelbaar en zichtbaar dat de regering het hier voor het zeggen heeft…helaas maar waar.

De Mandalay Hill was een heuvel met een groot buddhistisch klooster op de top. Ontelbare traptreden omhoog met zo af en toe een verdieping met een buddha of uitzichtpunt, zodat we dachten dat we er al waren…niet dus, zwetend kwamen we dan eindelijk boven. Hebben voor de grap bij een astrology mannetje onze handen laten lezen. Je weet het van te voren maar toch grappig om ooit eens te doen, dat ging dus echt helemaal nergens over he! Zou geen kinderen krijgen, over twee maanden trouwen en ga zo maar door, haha. Berg Sagain, nummer twee op de to do list van vandaag, was een gebied volgebouwd met pagoda’s en beelden van buddha’s. Het gaf een vreedig gevoel daar rond te lopen, alles is prachtig schoon en kleurijk. Ten slotte gingen we naar de U Bein’s Bridge, de langste houten brug die nog in takt is, gemaakt van teak en een prachtig gezicht bij zonsondergang. Na een chapatie (Indisch eten) sloten we de avond af met een voorstelling van de bekende Moustache brothers. In de ‘garage’ kregen we vele traditionele muziek en dans te zien van familie. Jammer genoeg iets te veel van dat en iets te weinig van daar waar de comedian om bekend staat/ is geworden: grappen over de regering. Over een bijna uitgestorven straat liepen we rond 22:00 uur terug naar het hotel, die ochtend om 04:30 uur hoorde ik al meer verkeer, aldus leven. Babisch ging door naar het noorden, ze had nog een week. Ik heb nog twee daagjes rondgeslenterd in Pyin U Lwin en terug gegaan naar Yangon waar ik mensen heb ‘rondgeleid’ en mn ervaring heb gedeeld/ uitgewisseld voordat ik door ging. Een nieuwe uitdaging stond voor de deur: Leren duiken @ Koh Tao (Thailand).