Golden Shit

“Golden Shit”

Stel je eens voor… je zit in de trein van Amsterdam naar Enkhuizen:

- De weilanden veranderen in fel groene rijst en knoflook vlakten,

- i.p.v molens torenen er her en der gouden pagoda’s tussen de begroeiing vandaan, welke me aan van die zandkasteel/ druiptorentjes doen denken die je vroeger als kind op het strand maakte…of aan een perfecte fikse hondendrol die in een rechtopstaand puntje eindigd. Dat, maar dan in goud en het miniatuur formaat keer honderdduizend.

- boven en tussen de groene sprieten verschijnt er zo nu en dan een groepje rieten hoedjes, waarvan je dan weet dat er ook een lichaampje bij hoort. Vaak zijn het de vrouwen die hier hard werken, opvallend (mannen drinken thee…) Ik krijg dan flash backs van mijn eigeen tijd in de bollen..

- Nog steeds tuur je uit het raampje van de geel met blauwe NS trein en ziet de paralel lopende hoofdstraat met huizen in de verte liggen. Hier komt er geen einde aan de groene vlakte, versiert met palmbomen en ander gewas.

- De oer Hollandse zwart met witte koeien veranderen in waterbuffels met mega horens en tractoren worden houten karren met een groot wiel aan elke zijde……..

Alles is anders, zo uniek, zo nieuw, zo verrassend, maar toch herkenbaar in een aziatisch jasje gestoken. Als je het zo bekijkt is er helemaal niet zo veel verschil en ben ik dichter bij (jullie) dan je denkt.

“Golden Rock”

Niet alleen de pagoda’s zijn van goud maar een gigantische steen gelegen op het randje van een clif op de Kyaiktio berg is ook bedolven onder een laag bladgoud. Linda en ik dachten dat we alle tijd hadden, mis! Na 45 min. bergopwaarts als sardientjes in een truck te hebben gezeten, moesten we ook nog een fikse klim ter voet van zeker 45 minuten maken en de laatste truck zou om 18:00 uur terug gaan naar het plaatsje Kinpun aan de voet van de berg waar wij onze overnachting al hadden geregeld. Je snapt wel, dat werd sprinten. Wat konden we anders doen? Niet meer gaan of opgeven was geen optie “ no way Josse!” Dus namen we het risico en haalde we hijgend maar tevreden de top. Jammer dat we niet langer van het prachtige uitzicht konden genieten. Snel wat fototjes geschoten en terug naar beneden gerend. Werden natuurlijk raar aangekeken maar de ‘van bamboe sadan- ligstoellen’ dragers konden er de lol wel van in zien. Het zijn vier sterke mannen per stoel, een luie en ouderwetse luxe manier om de stijle wandeltocht zelf niet te hoeven doen. Eigenlijk waren het eerder jongens, pezig en (logisch) bezweet, net als wij. We rende ze voorbij maar dat pikte ze niet en zo ontstond een spontaan wedstrijdje.

Yes, Truck gehaald!

Een andere interessante ervaring had ik in die zelfde truck (sardientjes laadbak) naar boven, toen alles nog relaxed was. Een van de lokals bood me een betelnut paketje aan (die in blad gewikkelde shizzl). Dat kon ik natuurlijk niet weigeren (in fact I was dying of curiosity), dus nam het aan. Stopte het in mn mond en dan kouwen maar. Lekker? Nee, dat niet. Werd er wel beetje duizelig van, “high” achtig zou je het kunnen noemen. Dat was voor korte duur en maar goed ook want lachen, kouwen en dat met al die sappen in je mond gaan niet goed samen. Zaten we dan op weg naar de golden rock en ik maar die sappen uitspugen en weer meer hoopvol kouwen, wachtend op dat mn tanden (voor even) bloed rood zouden worden. Een filmpje dat ik jullie vroeg of laat zal laten zien zal een leuke impressie geven.