Niet onze Waddeneilanden, maar de Visayas

LEYTE

Ik had na de eerste week Filipijnen dus wel geleerd dat reizen van A naar B (en door naar C etc…) extreem veel tijd in beslag neemt. Nu nog maar twee weken over en veel te veel plannen en ideeen die ik zeker moest gaan halveren. Nu kwam er ook nog eens bij dat doordat de Vietnamese embasade dicht was, ik eerder in Manila terug moest komen om mijn visa te regelen. Kort om ik voelde de druk en moest nog meer van mn lijstje schrappen.

Leyte was het eerste eiland waar ik op vloog, gelegen in de Visayas. Dat is de naam voor de centraal gelegen eilandengroep, net zoiets als onze ‘Wadjes’ maar dan met parel wite stranden, cocosnoten, goedkope rum, karaoke, palmbomen, bananenbomen en dat allemaal omringt door een helder turqoise kleurende zee. Moet zeggen dat het heel vreemd en ook een beetje scary was om slechts een paar meter naast de oceaan te landen. Nu moest ik nog naar het zuiden zien te komen, daar hoopte ik namelijk met de whale sharks te kunnen duiken. Na zo’n 3 uur wachten vertrok de minivan eindelijk, dit vervoersmiddel wacht altijd tot het prop en prop vol zit, vandaar. Maar ondertussen was ik met twee meiden in gesprek geraakt, ze waren ook leraar en moesten de zelfde kant op. Echter verzekerde ze mij dat ik daar vandaag niet meer zou komen. Ik moest in een stadje overnachten en dan zou ik de volgende ochtend 04:00 uur de bus verder kunnen nemen, net als zij. Na een beetje doorvragen over een overnachting belande ik samen met hen bij haar oom en tate in huis, geweldige ervaring! We kregen rijst met vis en hadden zeer interessante gesprekken over verschillen en meningen over geloof, regering en familie samenstellingen. Ze vroegen het hemd van m’n lijf uit interesse en nieuwsgierigheid. Tijd om te slapen, was erg moe van al het reizen. En i.p.v op het matras in de woonkamer kregen we met z’n drieen het twee persoons bed in de airconditioning kamer. De oom stond er op, dat betekende dat hij met zijn vrouw haar moeder en de drie kinderen wel in de woonkamer sliepen.

Volgende morgen kwamen we rond 7:30 aan in Pintuyan, hier wilde het meisje me ook nog helpen met een slaapplek en iets van een duik buddy. Bleek dat het nogal een plek in the middle of now where was met weinig touristen (helemaal goed). Ze hoorde via locals van een resort waar ik wel kon duiken maar de “tiki tiki” (Whale Shark) kon vergeten. Niet alleen in Nieuw Zeeland of Japan, om maar twee dwarsstraten te noemen, was/ is moeder natuur ontregeld. Overal leek de wereld flink op z’n fali te krijgen, gevolg hier was regen in het droge seizoen en geen whale sharks, die hadden besloten twee maanden eerder te komen (terwijl dit het seizoen behoorde te zijn). Maar goed, niet getreurd, ik kon vandaag nog gaan duiken. Na ontbijt (wederom droog visje met rijst) bij haar moeder in de winkel (meer een doe het zelf stalletje) schijden onze wegen. Nog half slaperig en bijkomend van de overvolle bus rit ben ik gaan rond wandelen in het vissersdorpje.Terwijl ik mijn boek las bij de pier kwam er een speedbootje aan met twee varkens er op vastgebonden, welke vervolgens tegenstribbelend en schreeuwend als kleine kinderen, op z’n kop werden weggetild aan een stok! Haha, welkom in deze nieuwe wereld, heerlijk toch?!

De duik was zeer proffesioneel en de Duitse eigenaar van het resort aller vriendelijkst. Hij wilde me zelfs een kamer voor veel goedkoper aanbieden maar nog steeds 10 keer de prijs dan die ik nu betaalde dus bedankte ik. Samen met een stel uit Oostenrijk gingen we naar een natuur reservoir waar we twee “muur” duiken gingen doen. Werkelijk waar onbeschrijvelijk indrukwekkend. Zo veel mooie kleuren, de zichtbaarheid was goed en alle vissen kon ik nu eindelijk echt goed bekijken. Het waren er zo veel dat ik lang niet meer weet welke ik allemaal heb gezien, de een nog mooier dan de andere. Het ging maar door, de ‘muur’ onder water was bedenkt met allerlij soorten koraal. We doken diep, maar er leek geen eind aan de muur te komen, iets minder diep aan de bovenkant van de muur, soort platvorm, zag ik mn eerste schilpad. Eventjes chillen en daarna zwom het relaxed weg, whaaa geweldig! Voor mij had het nog veel langzamer mogen zwemmen, want dit moment vloog voorbij. De tweede duik was ook allemachtig prachtig! Leek wel asof ik degene in het aquarium was, of een bijrolletje in Nemo had gevonden ofzo.J Zonnend op het dek voeren we terug naar het resort waar ik nog lang bleef plakken, maar voor het eten naar mijn eigen kamertje ging. Beetje kletsen met de buurman, enige andere tourist hier en toen gaan slapen want de volgende morgen ging de wekker weer om 03:15 uur!

Fillipijnse tijd betekend, half uur van te voren aanwezig zijn en deze ochtend in mijn geval nog 1,5 uur op de bus wachten…dus dat deed ik terwijl dit uitgestorven dorpje langzaam aan tot leven kwam. Dat wil zeggen nieuwsgierige vissersmannen die voorbij reden op de motor, geen engels spraken, maar me wel wilde helpen (of interessant wilde doen..) Gelukkig was het geen ongemakkelijk iets, ze kende me van gister en wisten dat ik ‘een vriendin van een familie’ hier was. Eindelijk kwam de bus, was zo moe dat ik half in slaap viel al was dat vrijwel onmogelijk zo ongemakkelijk als deze bussen zijn. Begon ook nog eens de man die naast me zat een verhaal op te steken dat hij naar de diploma uitrijking van zijn dochter ging. Het zit’m dus echt in de mensen hier, stellen zich na een zin met je gesproken te hebben voor, noemen je “my friend” en vragen je ongegeneerd hoe je leeft. Na de bus gelukkig nog net mn verbinding gehaald (omdat we zo waren vertraagd, maar dan wachten ze gewoon) door met minivan naar de boot, waar de volgende intervieuw sessie op me stond te wachten, deze keer door een wat jongere man die duidelijk haantjes gedrag vertoonde, helemaal niet grappig was, wel aandacht wilde en waar ik helemaal niet op zat te wachten. Beleefd ging ik mee in zijn gesprek maar wist’m suptiel op zn plek te zetten zodat hij weer over ging in het Filipijns en ik kon slapen. Elk willekeurig gesprek hier begint met de zelfde rits vragen. Iets in de trant van:

- Waar is je gezelschap?

- Waar is je man?

- Ben je getrouwd?

- Waar is je vriend?

- Waar is dan je vriendin?

- Reis je helemaal alleen????

Kreeg het gevoel alsof ik iedereen, keer op keer een hart verzakking bezorgde als ik vertelde dat ik vrijgezel was, geen kinderen had en al helmaal niet getrouwd was. Vervolgens dachten ze dan dat ik 19 jaar oud zou zijn, logisch misschien als je er van uit gaat dat een gemiddeld gezin hier begint met een huwelijk rond je 21e en er vervolgens 6 - 14 kids ontstaan!!

Next: BOHOL

liefs en een zonnenstraal (begreep dat die is aangekomen;-) Enjoy!)